De bruiloft van Figaro, de eerste van Wolfgang Amadeus Mozarts drie uiterst succesvolle coproducties met librettist Lorenzo da Ponte, was het werk dat de componist internationaal daadwerkelijk op de kaart zette. Na de première in het Burgtheater op 1 mei 1986 werd de eerste reeks voorstellingen in Wenen goed ontvangen, maar het succes in Praag later dat jaar was van een geheel andere orde. Het leidde zelfs direct tot de opdracht waarvoor Mozart zijn grote theaterhit Don Giovanni zou schrijven.
Da Ponte’s Figaro is een onstuimige komedie, met enkele van Mozarts mooiste muzikale werken.
Graaf Almaviva heeft een oogje op Susanna, de dienstmeid van zijn vrouw, die echter verloofd is met zijn eigen bediende Figaro. De gravin, Susanna en Figaro zetten een valstrik op om de graaf op zijn nummer te zetten. En dat slaagt: uiteindelijk smeekt Almaviva zijn echtgenote om vergeving.
Zowel de humor als de voorgeschiedenis van De bruiloft van Figaro maken het stuk aantrekkelijk voor het hedendaagse publiek. Pierre Beaumarchais’ toneelkomedie waarop de opera gebaseerd is, werd uit de Weense theaters verbannen nadat deze in Parijs met veel tumult was ontvangen, niet vanwege de wellust, maar om de politieke ondertoon. Naar mening van Danton en Napoleon kondigde het stuk de val van de aristocratie aan. Geen wonder dat Da Ponte alle politiek getinte inhoud uit zijn libretto haalde, zodat het tegemoet kwam aan de wensen van de koninklijke geldschieter Jozef II.
De bruiloft van Figaro, het werk waarmee zijn eigen muzikale revolutie in gang zette, met name zijn bekwame mengeling van aria’s, duetten en chorussen, keert terug naar de Oostenrijkse hoofdstad om het publiek in de Weense Staatsopera wederom te laten genieten.
